You made our dream come true - B. S. and M. van B., the Netherlands (NL)

• Print this article

Voorjaar 2012 kregen wij het mooiste bericht van ons leven. We mochten de ouders worden van een klein Bulgaars meisje, Stefania (Steffi). Ze heeft een moeilijke start gehad in haar leven en ze woont nu in de een kindertehuis in Sofia, wachtend op een papa en mama die haar thuisbrengen. We krijgen een fotootje te zien. We zien een klein meisje met bruine krullen en grote bruine ogen en ze is prachtig, de mooiste! Later blijkt: we hadden meteen hetzelfde gevoel. Zij is het, onze dochter en het had ook echt niemand anders kunnen zijn.

Nog diezelfde dag horen we dat we al over 2,5 week naar Bulgarije mogen. We zijn zenuwachtig en weten ondanks alle voorbereidingen niet zo goed wat we kunnen verwachten. In Nederland worden we goed voorbereid op de reis door onze Nederlandse adoptiestichting. Zij vertellen ons dat eenmaal in Bulgarije aangekomen we zullen worden begeleid door Anido. We hebben van andere Nederlandse ouders al gehoord dat de begeleiding heel prettig is. "Jullie hoeven alleen maar achter hen aan te lopen" zeggen ze tegen ons. "Geniet vooral van de tijd met je kind" en later blijkt dat ze niets teveel hebben gezegd. We komen op zaterdagochtend aan in Sofia en we worden opgewacht door een van de begeleidsters van Anido, Nadya. De kennismaking is hartelijk en informeel. We voelen ons al wat minder gespannen. Nadya brengt ons met een taxi naar het hotel. Wat fijn er is een hotel voor ons geboekt op loopafstand van het kindertehuis. Tijdens de rit naar het hotel en in het hotel vertelt Nadya dat het goed gaat met Stefania en hoe het programma eruit zal zien deze week. De volgende dag, zondag, hebben we de gelegenheid om Sofia te bezoeken. Op maandagochtend 9 uur zullen we worden opgehaald door Nasko, hij zal ons begeleiden bij de eerste ontmoeting met onze dochter. Nadya legt ons uit waar een supermarkt en restaurant in de buurt is en geeft wat tips over interessante plekken om te bezoeken. Ook krijgen we een telefoonnummer waarop we kunnen bellen als we vragen hebben of iets anders nodig hebben. Er wordt ons gezegd dat we niet moeten schromen om te bellen, deze week zullen ze ons zo goed mogelijk ondersteunen. Wat een warm onthaal was dit, er valt al heel wat spanning van ons af. De zondag genieten we van het mooie Sofia en verheugen we ons intens op de komende week.

Op maandagochtend worden we opgehaald door Nasko. Weer is het een warm en vriendelijk onthaal. Nasko stelt ons op ons gemak en verzekert ons dat over een uur de spanning verdwenen is, dat kunnen we ons op dat moment nog niet voorstellen. Gezamenlijk lopen we naar het kindertehuis van Stefania, het is een wandelingetje van een kwartiertje. Tijdens de wandeling legt Nasko ons uit hoe de dag zal gaan verlopen. We zullen de directrice ontmoeten van het tehuis en ook een aantal andere belangrijke stafleden, zoals de psychologe en de maatschappelijk werkster.

We vergeten nooit meer hoe we daar op het bankje zaten in de kamer van de directrice, samen met Nasko. De directrice vertelt ons zoveel mogelijk over de achtergrond van Stefania. We proberen onze aandacht erbij te houden, maar kunnen het niet laten om over haar schouder naar de deur te kijken, want door die deur komt dadelijk onze dochter. De maatschappelijk werkster van het tehuis komt met een heel klein meisje in haar armen binnenlopen. We schieten allebei vol. We zijn ons zo bewust hoe bijzonder dit moment is. Wat is ze nog klein. Verlegen en ook een beetje nieuwsgierig neemt ze ons in zich op. Voorzichtig maken we contact met een speeltje en na een tijdje zit ze even bij me op schoot. Op dat moment vraagt Nasko, "en zijn jullie nu nog zenuwachtig?" Nee, dat is echt helemaal weg, precies zoals hij ons had verzekerd. Na een half uurtje worden we begeleid naar de speelkamer. De maatschappelijk werkster en Nasko begeleiden ons. Hoe overweldigend het allemaal voor Stefania is merken we na een uurtje, dan wordt het haar een beetje teveel. Stefania begint te huilen en instinctief trekt Martine haar op schoot en begint haar te wiegen. Daar valt ze na een paar minuutjes in slaap. We zijn sprakeloos...

Tussen de middag is het tijd voor Stefania's middagslaapje. We gaan samen met Nasko lunchen. Hij vertelt ons dat het vanochtend zo goed ging dat we vanmiddag alleen naar Stefania toe mogen gaan. Uiteraard mogen we altijd bellen mochten we iets nodig hebben, of als er vragen zijn. Die middag ontmoeten we ook Nelly en ze nodigt ons uit om op vrijdag, na het bezoek aan de notaris, met elkaar te gaan lunchen, zodat we alle tijd hebben om de verdere procedure door te spreken.

De rest van de week worden we om beurt begeleidt door Gayla, Nadya en Nasko. We hebben met alle drie een erg fijn contact. Iedere dag tijdens de lunch hebben we uitgebreid de tijd om even te ontspannen en al onze vragen te stellen die we nog hebben. Wat fijn dat we in de ochtenden zo goed begeleid worden en dat er gezorgd wordt dat we gesprekken kunnen hebben met de directrice, de psychologe en de arts van het kindertehuis. We krijgen alle informatie die er is en dat is zo belangrijk voor ons en later voor Stefania! In de middagen krijgen we tijd alleen met onze dochter, dat hebben we als zeer waardevol ervaren. Nasko, Gayla en Nadya maken deze week veel foto's van ons drieën, daar genieten we nu nog van en de mooiste hebben we gebruikt voor ons aankomstkaartje.

De kennismakingsweek vliegt voorbij. Iedere dag bezoeken we Stefania in het kindertehuis en spelen met haar in de speelkamer. We knuffelen, stoeien en hebben veel plezier. Wel merken we dat Stefania in de middagen sneller moe is, die bezoeken houden we dan ook korter. Op de donderdag is Stefania jarig, wat bijzonder dat we bij haar 2e verjaardag mogen zijn. Anido overlegt met de directrice of we bij de viering mogen zijn met de andere kinderen en wat fijn het mag. We trakteren op taart en pakjes drinken en genieten samen met de kinderen van een leuke ochtend.

Op de laatste dag worden we na het bezoek aan Stefania met de taxi naar de notaris gebracht. Daar ontmoeten we Nelly weer en ook Alex leren we kennen. We moeten heel wat documenten tekenen en wat doen we dat graag zeg! Nelly heeft toevallig haar videocamera bij zich en filmt alle handtekeningen. Bijzonder dat we dat later aan onze dochter terug kunnen laten zien. Daarna nemen Nelly en Alex ons mee voor een uitgebreide lunch. Het is een erg gezellige ontmoeting, wat een hartelijke en lieve mensen en wat fijn dat de hele procedure zo zorgvuldig wordt uitgevoerd. Vol vertrouwen nemen we afscheid en we weten zeker dat we over een aantal maanden de adoptie van onze dochter uitstekend en zorgvuldig is geregeld door Anido. 's Middag gaan we voor het laatst naar Stefania toe. Wat zijn we verdrietig als we afscheid nemen van haar. We zien haar over een aantal maanden weer terug en dan brengen we haar thuis.
Weer thuis voelen we ons moe en verdrietig. Wat moeilijk, om zonder Stefania thuis te komen. We zitten veel in haar kamertje, daar drinken we koffie en maken het steeds een beetje mooier. We hebben gelukkig de foto's en de filmpjes die we gemaakt hebben en iedere week sturen we Stefania een mooie kaart en foto's. Na 7 weken thuis wachten gaat toch nog geheel onverwacht de telefoon. Stefania is nu officieel onze dochter en we mogen haar ophalen! We hadden erop gerekend dat het nog wel een maand zou duren, dit is echt heel snel. Maar ondanks dat duurde het voor ons een eeuwigheid, langer dan al die jaren wachttijd bij elkaar. Eindelijk mogen we naar haar toe, wat een opluchting, nog 2 weekjes maar. Het is de bedoeling dat we op donderdag naar Sofia vliegen en Stefania op vrijdag ophalen, de dag daarna kunnen we dan terug naar Nederland vliegen. We zien er een beetje tegenop dat we nog een dag in Bulgarije moeten wachten tot we haar op kunnen halen, maar goed na al die tijd wachten, kan dat er ook nog wel bij denken we. Een week voor vertrek worden we gebeld door onze Nederlandse adoptiestichting, Anido heeft met het kindertehuis afgesproken dat we haar een aantal uur na aankomst al mogen ophalen, wat zijn we blij! Anido zorgt ervoor dat we Stefania's kleding- en schoenmaat krijgen, wat fijn dat ze dat voor ons regelen want natuurlijk blijkt dat we alles veel te groot hebben gekocht voor haar.

Eindelijk mogen we weer naar Bulgarije, het is inmiddels zomer en het is flink warm in Sofia. Op Sofia Airport worden we door een vertrouwd gezicht van Anido opgewacht; Nasko. Wat leuk om elkaar weer terug te zien. Nasko was bij ons bij de eerste ontmoeting met Stefania, haar verjaardag en ook nu we haar mogen ophalen. Zo bijzonder dat we deze mijlpalen samen beleven, dat zullen wij nooit meer vergeten en als ze groot genoeg is, zullen we Stefania dat allemaal vertellen.

Iets te vroeg komen we aan bij het kindertehuis. Eindelijk mogen we dan naar Stefania toe. We gaan naar de groep en daar komt ze aangelopen, in een schattig jurkje. Als ze ons ziet, draait ze zich om en loopt meteen terug. Zo logisch, daar staan ineens drie mensen naar je te kijken. De verzorgster pakt haar op de arm en loopt naar ons toe. Stefania reageert heel rustig, of ze ons herkent? Tja, wie zal het zeggen. Ze laat het maar over zich heen komen. De verzorgsters komen afscheid nemen en dat valt niet mee. Hier hebben we erg tegenop gezien, maar het is goed zo. Hier en daar een traan, nog even een laatste foto en dan gaan we. Stefania gaat bij Bert in de rugdrager en dan lopen we het tehuis uit. Het is zo vreemd, we hebben een klein meisje bij ons dat nieuwsgierig rondkijkt en geen idee heeft wat er gebeurd. Wij weten dat maar al te goed en we kunnen het gevoel niet beschrijven, het is heel onwerkelijk.

's Avonds leggen we Stefania bij ons in bed, veilig tussen ons in. We liggen nog heel lang naar haar te kijken, óns kleine meisje. Die vrijdag komt Nadya ons in het hotel bezoeken, alles is geregeld en ze komt Stefania's paspoort brengen. Ook nu valt het ons best even zwaar om afscheid te nemen. 's ochtends veel te vroeg wikkelen we Stefania in een deken en nemen een taxi naar het vliegveld. Als we de douane door zijn, kijken we nog even om, het is echt goed allemaal. Geëmotioneerd laten we Sofia onder ons wegglijden, onze dochter slapend tussen ons in, geen idee dat ze haar land gaat verlaten. We zijn zo blij dat we haar eindelijk thuis mogen brengen, maar ons ook zo bewust wat dit voor haar allemaal betekent, al het vertrouwde te moeten achterlaten. Bij aankomst zien we uit het vliegtuigraampje de trossen ballonnen in de Nederlandse en Bulgaarse kleuren. Onze vrienden en familie komen ons ophalen. Als we met zijn drieën de trap afkomen, zien we iedereen. Daar staan opa en oma, familie en vrienden. Samen hebben we ze met ons op haar gewacht en wat zijn we allemaal blij dat ze eindelijk bij ons is.
Stefania is inmiddels al weer 3,5 jaar, wat gaat het hard. We zien dat ze zich ontwikkelt in een vrolijke, ondernemende en pittige peuter. We kunnen erg lachen om alle ondeugende dingen die ze zegt en doet en we vinden het heerlijk dat ze een meisje is met zo'n sterk karakter. We zijn onder de indruk van haar veerkracht, haar levensvreugde en haar vermogen om mensen voor zich te winnen. We kunnen aan haar merken dat de verzorgsters in het kindertehuis goed voor haar gezorgd hebben. Af en toe voelen we weer eens de verwondering, waarom heeft Bulgarije ons uitgekozen om de ouders van dit prachtige meisje te zijn? Uit al die ouders, waarom hadden wij zo'n geluk? We weten het echt niet, maar dat het een goede match is, staat vast wat ons betreft. We genieten van ons meisje en vol vertrouwen kijken we samen naar de toekomst. We komen zeker nog terug naar Bulgarije, we willen dat onze dochter haar geboorteland leert kennen. Na zulke goede ervaringen wisten we ook al heel snel dat we een broertje of zusje voor Stefania uit Bulgarije willen adopteren, daar zijn we nu hard mee bezig om dat mogelijk te maken.

Lieve Nelly, Alex, Gayla, Nadya, Nasko en alle andere medewerkers die heel hard hebben gewerkt om ons gezin samen te brengen. Jullie hebben ervoor gezorgd dat we zo intens en zorgeloos hebben kunnen genieten van de eerste momenten met onze dochter. De mooiste reis van ons leven, is door jullie nog een beetje mooier gemaakt. We hopen jullie heel snel weer terug te zien!

Met heel veel liefs,

M., B. en S. uit Nederland

< Back to "Our experience with ANIDO..."

Normal 0 21 false false false BG X-NONE X-NONE